من از همان روزهای اولی که مهدیار را باردار شدم، آن لحظه را حس کردم. شاید مادرها زیاد صادق نیستند. شاید نمی‌خواهند اعتراف کنند که وقت‌هایی پیش می‌آید که خسته می‌شوند از مادری. من آن روزها، خیلی می‌ترسیدم از این موجودی که در درون من بود و خون مرا می‌خورد و حال مرا بد می‌کرد. موجودی که فهمیدم تا آخر نه ماه، هی بزرگ و بزرگتر می‌شود و بیشتر خونم را می‌خورد. الان می‌فهمم این اتصال، فقط برای همین نه ماه نبوده، شاید تا آخر عمر باشد حتی.
حالا نمی‌تواند حالم بد باشد، نمی‌توانم مریض شوم، نمی‌توانم سر درد بگیرم، نمی‌توانم ضعیف باشم مگر اینکه فکر کنم یک نفر منتظر من است. شاید به خاطر همین آدم بعد از مادری، قوی‌تر می‌شود؛ چون حق ندارد چیزی برای خودش باشد.
با اینکه دیگر مجبورم خودم را کنار بگذارم و به وضعیت جدیدی برسم؛ گاهی دلم برای خودِ تنهایم تنگ می‌شود.

Be Sociable, Share!

•